Conto do mundo inhumano.
Mira filliña, cóntocho dende o principio, o primeiro foi unha explosión, o big-bang, había só un punto, gordiño si pero só un punto, apertadisimo, superconcentrado, e de alí saíu todo o universo nun estourido, iso din que pasou aínda que non se sabe ben como foi a cousa, o caso é que ao cabo dun tempo co que saíu despedido fóronse facendo estrelas, e logo planetas, unha cantidade enormisima de corpos celestes, que a saber os que hai por aí e quen vive neles, este conto vai só dos planetas que están ao redor do Sol, e máis concretamente da Terra.
E xusto na Terra, moitisimo despois da explosión do inicio, apareceu a primeira molécula autorreplicante –que é iso? que se contesta a si mesma?– non exactamente, é que se repite, que fai copias de seu, e así empezou a vida toda, a molécula esa foi cambiando, compliouse, fíxose unha membrana que a separaba do de fóra e así xurdiron as células, primeiro unhas células moi sinxelas, xa logo outras máis complicadas, con máis cousas dentro da membrana e sobre todo cun núcleo, que parece que non pero foi un cambio grandisimo.
E semella que a vida gusta de complicarse, porque algunhas destas células complexas que vivían independentes fóronse xuntando con outras e fixeron organismos ao asociárense e así teren máis oportunidades de sobrevivir, ou non, porque algunhas combinacións saían mal e non tiveron futuro, pero as dos nosos devanceiros si, aquí estamos nós para acreditalo, e a historia de todas esas formas de vida é apaixonante, e contaríacha de boa gana, como as células se especializaban, como foi que apareceron as algas, as plantas, as esponxas, as augamares, os percebes e os vermes da lama, as lampreas e as quenllas, e os peces, os anfibios e os réptiles, os dinosauros e os paxaros, todo, os triunfos e fracasos das súas formas e estruturas, as extincións por meteoritos, as derivas dos continentes, e cando apareceron os mamíferos, os marsupiais, as musarañas, os lémures e os antropoides e nós mesmos, é un conto boísimo, o mellor conto que hai, como foi que chegamos a aparecer nós e a bichería toda que vemos ao redor,
pero non hai tempo para percorrer ese bestiario, teste que ocupar no vestiario doutros, bule á fábrica aínda que só teñas doce anos que para ti non hai ciencias do medio nin sequera aprender a ler, logo de coidar dos teus irmáns pequenos vas darlle á máquina de coser doce horiñas por 90 takas nun taller deses dos Hard Times de C. Dickens que logo de máis de cen anos no canto de extinguirse téñense expandido enormemente, e así moito coser e pouco cantar ata que un día alguén ve unha fenda nunha parede, e avisa, e hai medo pero hai que seguir coa costura, din os xefes, que periga o contrato coas cadeas de roupa que a vos téñenvos na vosa particular cadea e a nós permítennos variar de camisa con frecuencia, e a fenda agrándase por ter levantado tres pisos máis dos cinco permitidos para a estrutura do edificio, e así prodúcese o big-crunch co que remata o teu conto ben triste, e o de máis de mil compañeirxs.
.