Hai uns días publicaron en letraenobras o texto que podes ver nesta ligazón. Reprodúzoo a continuación.
Trader de alta frecuencia (TAF)
Peza de cotizado software que funciona nos mercados tecnoloxicamente máis avanzados. Incorpora as últimas novidades en algoritmos xenéticos e análise cuantitativa e pode realizar unha operación financeira en microsegundos. Non entende de economía real –nin falta que lle fai, pois iría en detrimento da súa velocidade de operación– pero sabe reaccionar con celeridade inigualábel ante os fluxos que se albiscan nos mercados.
Basea as súas estratexias de acción na análise das gráficas de cotizacións, como xa viñan facendo os traders humanos. Consultar ratios, informarse sobre a marcha dunha empresa ou a economía dun país, leva moito tempo e non garante que os investimentos acaden os parámetros desexados de rendibilidade e risco. O dos TAF é a velocidade, detectar tendencias antes ca ninguén, obstaculizar a competidores e lanzar as operacións de compra/venda axeitadas no intre. E iso, o intre, é un lapso cada vez máis curto.
Son a evolución natural dos traders automáticos a secas, que operan con frecuencias da orde de segundos. O trader automático xurdíu como animal de compaña ideal para os inversores nos modernos mercados financeiros. Máis ca animal de compaña, auténtico can guía para esa travesía necesitada de moita información –histórica e actual– e criterios non subxectivos nin influenciábeis polas emocións ou o cansazo. Moito máis fiábel ca un broker humano, pois é o resumo do mellor de varios brokers ben descansados e sempre coas pilas a cen.
Sen golpes de xenio, nin audacia, nin pánico, pero si con algoritmos deseñados –polo melloriño dos matemáticos e físicos de universidades prestixiosas– para rastrexar fluxos e detectar ocasións de negocio e tendencias prometedoras, os TAF incorpóranse aos mercados no 1999. A súa crecente velocidade de execución –arestora xa rabuñando as centenas do nanosegundo– semella ter marcado un punto de inflexión no cibercapitalismo, un cambio cualitativo.
O escenario creado por estes enxeños xa non é apto para actores humanos, dada a escala temporal na que traballan. TAF e cibermercados modélanse uns aos outros en vertixinosa retro-alimentación, mentres os organismos reguladores actúan en períodos que para estes sistemas semellan eras xeolóxicas, de xeito que potentes dinosauros da economía real poden ficar mortos polo impacto de avalanchas de ordes de venda na súa contra que un TAF espalla viralmente en nano-intres, seguido en cadea por outros TAF, e para cando un organismo regulador se queira dar conta, xa os dinosauros, os fentos xigantes, o ecosistema todo pode ficar convertido en hidrocarburos queimados.
Estarei a esaxerar ou realmente andarán soltos polos mercados electrónicos programas potencialmente tan destrutivos, sen estaren suxeitos a regras que eviten que empresas saneadas vaian a quebra polo ‘xogo’ especulativo? Non será unha interpretación apocalíptica e ludita do funcionamento deses mercados?
Difícil sabelo. Malia a súa importancia (estímase que en EEUU preto do 73% das operacións realízanse por TAF, e un 40% en Europa, en 2010) non é o que se di un eido transparente. Pero dende logo, hai sinais de aviso, antecedentes famosos como o 6 de maio de 2010.
Ese día, contra ás 14:40 hora de New York, o índice Dow Jones comezaba unha caída vertical que chegou até un 9% en cuestión de quince minutos. O mercado zumbaba, bramaba, case escoitábase o estrondo dos refachos de ordes de venda asolagando as redes. O son do pánico. Os axentes humanos asistían pampos á baixada vertixinosa dos prezos nos gráficos (case un billón de dólares evaporados). Ninguén entendía nada, e as explicacións oficiais tardaron uns meses en chegar.
No entanto, hipóteses para todos os gustos, dende a torpeza dun operador humano que tecleou billion no canto de million, até a situación socioeconómica de Grecia (ese día o goberno grego asinaba o primeiro rescate financeiro e nas rúas o pobo manifestábase en contra), pasando pola influencia dos TAF nos mercados.
O caso foique os mercados recuperáronse ao cabo de poucas horas, para o que tamén houbo diversas explicacións (suspensión das cotizacións 5 segundos na bolsa de Chicago, parón de 30 segundos na bolsa de New York …) que teñen como común denominador o criterio seguido polos supervisores ante a aparente tolería dos computadores: párao, párao!!!
Uns catro meses despois de tan sinalado día o regulador SEC (Securities and Exchange Commission de Estados Unidos ) publicou as conclusións do estudo realizado, segundo as cales o chamado flash crash desatouse por causa dunha máquina –non dixo propiedade de quen, pero soubose igualmente– cun algoritmo pouco coidadoso, que puxo en marcha vendas ultrarrápidas e masivas (vendeu 35.000 contratos da empresa Procter & Gamble en 7 minutos) o que saturou o mercado e levou ás outras máquinas a entrar en estado de venda furiosa, agravado pola desaparición momentánea de operadores de moito peso. Semella que a ‘solución’ deses expertos foi a mesma histérica consigna: párao, párao!!!
Ao cabo, sobre as características de tan potentes algoritmos nada transcende, pois o seu segredo é unha baza fundamental dos seus propietarios. O que si quedou ben claro, por máis que xa o estivera, foi que os cibermercados son enormemente complexos, cada vez máis afastados da economía real, e que os grandes operadores –banca, fondos de investimento– non van renunciar a esta ‘marabilla tecnolóxica’ que fai dos casinos un xogo de lactantes. E si, sen dúbida haberá que aplicar protocolos para evitar que as interpretacións deturpadas e os guións arriscados dos TAF leven a empresas ou países á creba, pero xa se encargarán os actores principais de que as regulacións non ‘desvirtúen a esencia do xogo’.