Animal de pantalla.
Era un home normal que para fuxir da realidade hostil e das esixencias do seu cargo acubillouse nunha pantalla de plasma e xa non saíu de alí. Nunca máis. Podería lembrar ao Barón Rampante, só que non viviu na Francia do XVIII, senón na Acolandia contemporánea, país do que chegou a ser presidente. E tamén –diferenza esencial– que o Barón Rampante rubiu e ficou nas árbores por rebeldía e firme vontade, mentres que este home agachouse na televisión por incumprir todo o que prometera e verse acurralado por sucesivos escándalos. Vaia, que realmente non lle imitaba moito a Cosimo Piovasco.
Os antecedentes da súa covarde migración ás pantallas pódense fixar nunha comparecencia na que, polo espiñento das circunstancias nas que se atopaba, o home non permitiu preguntas dos periodistas, sabedor do comprometedoras que ían resultar. Convocatoria de tal natureza non foi moi ben recibida e algúns xornalistas –moi poucos– non lle acudiron, pero o home conseguiu saír do paso, con achegados seus a facer abondosas declaracións para mitigar tan desairada postura nun presidente.
Mais chegou o momento dunha nova aparición ante os medios e, como as circunstancias antes espiñentas viraran a insoportables, con novos e maiores escándalos expostos á luz, anunciouse unha comparecencia ao través dunha pantalla. Malia o estupor con que os xornalistas recibiron unha convocatoria desas características, o home debeu pensar –esa primeira vez– que non sería tan grave, que mellor iso que se expoñer á saña inquisitorial coa que o interrogarían, e quen sabe se a algo máis. Xa co tempo a situación iría amainando e podería, como correspondía a súa posición, volver a facer aparicións públicas sen tanta tensión.
E así, os convocados ficaron diante dunha pantalla na que o presidente recitou o seu comunicado sen que, ao seu ver, a cousa resultara preocupante. Mesmo algúns chamáronlle ao evento ‘rolda de prensa sen preguntas’.
Pero, ai! por moito que o adiasen, volveu chegar o momento inescusable dunha nova comparecencia. A situación xeral, lonxe de mellorar, era moito máis crítica que meses atrás, e o home e os seus asesores non viron outra saída que repetir estrataxema.
Nesa segunda convocatoria coa pantalla os periodistas entraron na sala rosmando polo baixo, sen acabar de dixerir a indignidade da situación, e máis por segunda vez. Algúns, logo dos 20 primeiros minutos de insoportable teletenda, matinaban no agradábel de facerse cun mando a distancia e cambiar a canle de emisión, se puideren.
Nestas entrou na sala unha rapaza, chantouse detrás dos pupitres dos periodistas e co tiracroios que tirou do bolso lanzou un pelouro contra a pantalla de plasma, que rachou con estrépito. Algúns dos periodistas sumidos nos soños de zapping acordaron sobresaltados. Un berrou: Atentou contra o presidente! Outros, nerviosos, botáronse a rir ao escoitar o despropósito. Outros estaban en coma e seguiron coma estaban. O berro –Atentou contra o presidente!– ecoou polos corredores fóra da sala.
En cuestión de segundos entraron decididas as forzas de seguridade. Uns deles abalanzáronse contra a moza sinalada polas miradas, seica involuntarias, dos periodistas e mais algúns dedos claramente voluntarios. Outro achegouse aos restos fumegantes da pantalla e murmurou polo seu transmisor –Está ben? Si, de acordo–.
Saíron os membros das forzas de seguridade levando á rapaza esposada, acusada de violación de morada, destrución de bens, ataque ao honor.
Entraron membros do equipo de mantemento para retirar a pantalla estragada.
Entraron membros do equipo de mantemento portando unha pantalla nova.
Algúns periodistas marcharon da sala.
Conectada a nova pantalla, o presidente continuou co seu discurso. Ao cabo, e non sen tempo, rematou o comunicado, os periodistas foron saíndo, alguén da casa apagou a pantalla, a sala foise baleirando.
Entraron dous membros do equipo de mantemento para retirar o material despregado. Un deles premeu accidentalmente o botón de acendido da pantalla. Aí seguía o presidente, mirando ao infinito e bisbando algo inaudíbel! O de mantemento sentiu un calafrío e ficou quedo. O seu compañeiro viu tamén a imaxe, foi canda a pantalla, desconectouna, mirou con lixeira reprobación ao outro e seguiu coa tarefa.
Ao día seguinte circularon rumores insistentes de que a un dos periodistas presentes na comparecencia parecéralle ver, unha fracción de segundo antes de que a pedra batese contra a pantalla, que o presidente facía un aceno de sorpresa, un amago de esquivar o proxectil. Seguiron logo comentarios en ton xocoso sobre o estado de plasma ou ectoplasma do presidente, a súa reclusión nunha televisión coma na película Poltergeist, que se fora alí para atopar á nena das súas andrómenas ou si estaba retido por un ser Poderoso e Perigoso, un ser Bestial que o despezaría de non se pregar ás súas esixencias. Algúns suxerían chamar a un médium, da talla que for, para axudalo a volver ao mundo corpóreo.
As risas esvaecéronse cando, ese mesmo día, se soubo que a rapaza, menor de idade, ía ser acusada de magnicidio en grao de tentativa. No delirante do cargo viuse o traspaso da derradeira fronteira, a fuxida sen retorno da realidade.
Xa non volveu haber unha auténtica comparecencia do presidente que, confinado dende aquela ás pantallas, deveu nunha sorte de animal de acuario. Peixe pescado.
